Dzień jak co dzień

Dlaczego powstał ten blog? Bo zawsze chciałam podzielić się z innymi tym, co siedzi w mojej głowie. Teraz kiedy mam trochę wolnego czasu, moim zdaniem robię coś fajnego- mogę opowiedzieć co dzieję się u mnie i co o tym myślę. Jestem instruktorem terapii zajęciowej, animatorem zabaw dla dzieci/czasu wolnego, lubię piec ciasta, ciasteczka i babeczki, od czasu do czasu chwycić książkę o tematyce II wojny światowej itd. itp. Zatem, dlaczego o tym nie pisać? Niby to takie zwykłe, a jednak mam potrzebę dzielenia się tym z innymi. Może to trochę takie lekarstwo, oderwanie się od rzeczywistości.  Każdy z nas ma swoje problemy, nie są one wszystkie takie same, może są podobne i będziemy mogli sobie pomóc? Jestem również na facebook:  Dzień jak co dzień- facebook Nie obiecuję, że trafię swoimi wpisami do każdego. Ale może do jakiejś części, ktoś raz i drugi przeczyta to, co napisałam, zmieni zdanie na jakiś temat, upewni się czegoś i będzie mu choć trochę lepiej :)...

Jestem cierpliwa, raczej. To co robię sprawia, że uczę się tej cierpliwości. Wracam do domu z pracy i nie jestem zmęczona, wracam naładowana energią i to jest niezwykłe. Skąd ta energia? Z uśmiechu drugiego człowieka, z uścisku jego dłoni, z dobrego słowa. Osoby z niepełnosprawnościami są niesamowite. Są inne i to jest w nich najcenniejsze. Pokazują nam, jak żyć. Przekraczają próg budynku i od razu pojawia się uśmiech, przybijają piątkę, mówią radosne „Dzień dobry”- i tak codziennie. Nie, to nie jest nudne. Osobom, którym opowiadam, że pracuję z osobami z niepełnosprawnościami, dziwią się. Od razu miny mają kiepskie, powiadają, że im żal tych ludzi. Ale dlaczego? Przecież nie znają innego życia, od urodzenia takie są, codziennie są uśmiechnięte i uwielbiają do mnie przychodzić. Niektórzy nawet znają się na żartach i opowiadają suchary. Są odważniejsze i bardziej bezpośrednie. Jeśli czegoś nie wiedzą, od razu pytają. A my? My zdrowi? - Nie wiem, o co jej chodziło, głupio pytać....