Dzień jak co dzień

Duża koperta, duża niespodzianka, wiele przekazanych dobrych słów Dzisiejszy wpis będzie relacją z akcji jaką przeprowadziłam w Warsztacie Terapii Zajęciowej ARKADIA  w Toruniu. Dzięki pomocy instruktorki Ani i innych instruktorów udało nam się stworzyć paczkę, ale bez naszych podopiecznych akcja ta, nie miałaby sensu. Mianowicie, to oni napisali list, napisali życzenia, stworzyli kartki urodzinowe oraz piękne rysunki, które włożyliśmy do koperty i dzisiaj wysłaliśmy. Kuba 2 grudnia kończy 10 lat. Ma Aspergera i jego największym marzeniem było dostać jak największą ilość kartek. Po znalezieniu tej informacji na stronie facebook  Z miłości do , postanowiłam, że nasza arkadiowa społeczność mogłaby się włączyć w tę wspaniałą akcję. Jestem z moich podopiecznych bardzo dumna, bo oddali się tej sprawie i z wielką chęcią tworzyli wspólnymi siłami niespodziankę dla Kuby. Były wykorzystywane różne sposoby na przekazanie Kubie paru słów: przez rysunek, list napisany bez wzoru oraz ż

W dzisiejszym wpisie chciałabym poruszyć temat kształcenie, zarówno na poziomie szkoły podstawowej (dzisiaj podstawówka i gimnazjum), szkoły średniej i studiów wyższych. W tytule zadałam pytanie, na które chciałabym teraz odpowiedzieć, dodatkowo poznać też wasze zdanie. Mój przykład: standardowo- magister. Magister czego?- zapytacie. A no pracy socjalnej, bite 5 lat studiowania właśnie tego kierunku. Czy żałuję? Trochę. A to tylko dlatego, że drugi stopień był ten sam co licencjat. Najgorsze co mogłam wybrać, powtóreczka, wałkowanie tego samego. Okay, może i fajnie, w końcu wiedza nabyta i powtarzana utrwala się. Ale mi to raczej nie przypasowało. Z resztą, czego ja się w ogóle spodziewałam? Okay, dobrnęłam do końca. Temat pracy był moim upragnionym, bo pisałam o tym, co mnie interesuje, czyli „Wsparcie społeczne rodzin osób niepełnosprawnych w województwie kujawsko-pomorskim”. Byłam z niego raczej zadowolona. W każdym razie, tytuł mam. Ale co z tego? Po co on mi? Dla szpanu? Żeby

Kim był Syn Marnotrawny? Człowiekiem, który uciekł od tego, co go przytłaczało, nie zadowalało, nie przynosiło korzyści. Uciekł do lepszego świata, jego zdaniem, lecz szybko ten świat stał się miejscem, w którym był nikim, nie miał nic oprócz pustych kieszeni. Zatem wrócił do domu, z duszą na ramieniu, na kolanach i ze łzami w oczach. Mimo tych przykrości, które wyrządził, został przyjęty i wtedy to, co było kiedyś nie do zniesienia, było ukojeniem. źródło: kaczmarski.art.pl Będzie to cykl historii opowiadających o tym, że nigdy nie wiemy co nas spotka w życiu, że trzeba nauczyć się przepraszać i dziękować. Że kiedyś to, co było nie do osiągnięcia, jest teraz na wyciągnięcie naszych dłoni. Pierwsza część będzie historią Syna Marnotrawnego żyjącego w XXI wieku. Nie będzie ona opowiadać o tym, jak uciekł z domu i przehulał wszystko, lecz o tym, jak nie chciał się przekonać do tego, że książka może przynieść satysfakcję. Zacznijmy od tego, że jako dziecko nie cierpiał czyta

Przed Wami kolejny mój przepis na danie jednogarnkowe(w moim przypadku dwugarnkowe). Chciałam, aby było ono syte, smaczne i przede wszystkim proste w wykonaniu. Składniki: puszka kukurydzy około 1 kg ziemniaków 4 papryki 300 g pieczarek 2 cebule 300 g kiełbasy (może być wędzona, ale niekoniecznie) sól, pieprz, słodka i ostra papryka, czosnek granulowany, olej fix- chłopski garnek (opcjonalnie)lub przecier pomidorowy Wykonanie:  Chłopski garnek papryki, pieczarki, cebule pokroić w średnią kostkę, kiełbasę w półksiężyce, ziemniaki obrać i również pokroić w kostkę. Na początek podsmażyć kiełbasę na patelni do momentu zarumienienia, następnie dodać cebulę. Smażyć, aż się zeszkli. Przełożyć do garnka. Później na patelnię włożyć pieczarki oraz paprykę. Przyprawić i smażyć. Następnie dodać ziemniaki. Smażyć do momentu odparowania wody z pieczarek oraz do miękkości ziemniaków. Przełożyć do garnka z kiełbasą i cebulą. Dodać około 3 szklanek wody wymieszanych z fixem. Gotow

Jak wiecie lub nie (to się dowiecie) lubię piec ciasta, ciasteczka i babeczki. Dlatego też chciałabym podzielić się z Wami przepisem na pyszne ciasto, które nazywam piernikiem. Jest to ciasto łatwe w wykonaniu, zawsze wychodzi i jest po prostu pyszne 😉 Ciasto Piernik Składniki: 4 szklanki mąki 2 szklanki cukru 1 słoiczek dżemu 2 łyżki kakao 2 szklanki mleka 1,5 łyżki sody 1,5 łyżeczki proszku do pieczenia 3 całe jajka 1,5 szklanki oleju Wykonanie jest bardzo proste. Najpierw zaczynamy od zmiksowania jajek oraz cukru. Później wszystko stopniowo dodajemy nadal miksując. Wylewamy do blaszki wyłożonej papierem do pieczenia lub posmarowanej olejem. Wstawiamy do piekarnika nastawionego na 180 stopni i pieczemy przez 50-60 minut. Pamiętam, że od zawsze u nas królowało to ciasto, teraz sam piernik przyjechał do Torunia. Polecam gorąco.  Smacznego!

Nasza obecność na kabarecie nie będzie głównym tematem tego wpisu. To jest tylko pretekst do jego napisania. Chciałabym poruszyć kwestię pielęgnacji miłości. Jak należy pielęgnować miłość? Każdy to robi na swój sposób, inni mówią słodkie "Dzień dobry" rano, ktoś inny wysyła romantyczne smsy. My? My pomagamy sobie nawzajem. Ależ oczywiście, wymsknie nam się słodkie "Kocham Cię" od czasu do czasu, ale nie oczekujemy, że będziemy sobie to mówić co 5 minut, po każdej skończonej rozmowie telefonicznej- w końcu by się to nam znudziło.  Co do gestów, chociażby zrobienie kawy rano, herbaty po południu, przygotowanie wody do kąpieli, świadczą o tym, że druga osoba nas kocha. Szacunek okazywany sobie każdego dnia sprawia, że czujemy się pewni siebie w związku, docenieni, pełni optymizmu. Brzmi może to tak zwyczajnie, ale czy nie jest proste? 2 minuty na zrobienie kanapki, umycie naczyń z obiadu- zwykłe czynności, ale jak pomocne, miłe i potrzebne. Dajmy sobie przestrzeń