Po co nam wykształcenie?

W dzisiejszym wpisie chciałabym poruszyć temat kształcenie, zarówno na poziomie szkoły podstawowej (dzisiaj podstawówka i gimnazjum), szkoły średniej i studiów wyższych. W tytule zadałam pytanie, na które chciałabym teraz odpowiedzieć, dodatkowo poznać też wasze zdanie.

Mój przykład: standardowo- magister. Magister czego?- zapytacie. A no pracy socjalnej, bite 5 lat studiowania właśnie tego kierunku. Czy żałuję? Trochę. A to tylko dlatego, że drugi stopień był ten sam co licencjat. Najgorsze co mogłam wybrać, powtóreczka, wałkowanie tego samego. Okay, może i fajnie, w końcu wiedza nabyta i powtarzana utrwala się. Ale mi to raczej nie przypasowało. Z resztą, czego ja się w ogóle spodziewałam? Okay, dobrnęłam do końca. Temat pracy był moim upragnionym, bo pisałam o tym, co mnie interesuje, czyli „Wsparcie społeczne rodzin osób niepełnosprawnych w województwie kujawsko-pomorskim”. Byłam z niego raczej zadowolona. W każdym razie, tytuł mam. Ale co z tego? Po co on mi? Dla szpanu? Żeby wyrobić sobie pieczątkę? A no nie.

Zarówno w szkole podstawowej i gimnazjum (bo kiedyś to były oddzielne poziomy) byłam osobą spokojną i skromną. Obracałam się w towarzystwie góra trzech koleżanek, a może tylko z jedną pisałam smsy (bo wtedy to było na czasie) i odwiedzałyśmy się. Liceum, inne miasto, półgodzinne dojazdy. Podobało mi się, ale nie pozwoliło na to, abym w jakimś stopniu się ukształtowała jako osoba. Zdałam maturę i to w tamtym czasie było ważne. Och, niby mogłam uczestniczyć w życiu szkoły, a bo to tworzenie kroniki, radioli (czyli radia szkolnego, puszczanie na przerwach muzyki, przeprowadzanie wywiadów na żywo itd.), pisanie do szkolnej gazetki. Jednak do końca to nie spowodowało, że ukierunkowałam się na coś ambitnego (w tamtym momencie), raczej byłam cichą myszką. Uwierało mnie to bardzo, ale myślałam, że tak musi być. Myślałam wtedy, że wiem kim chcę zostać, mianowicie marzyło mi się dziennikarstwo. Ale jak to? Niby cicha myszka, a chciała pracować w takie branży? A no, najwyraźniej coś mną kierowało, że pragnęłam do ludzi iść i z nimi rozmawiać, dowiadywać się i dużo pisać. Część z tego realizuję- mogę pracować z ludźmi i pisać, dla was 💖  W każdym razie, uważam że dzieciak, w szkole podstawowej, a nawet i czasami w liceum, nie wie nic, nie zna siebie do końca, i wybieranie kierunku podążania w życiu dorosłym (czyli studia), mijają się z celem. Ale okay, lećmy dalej.

Poszłam na studia. Z wioski wyrwałam się do miasta i zamieszkałam blisko uczelni, nie znałam nic, ulic, ludzi. Oj, na początku było ciężko, każdy weekend w domu, pierwsza praca (wydawała mi się wtedy poważna, a to było tylko rozdawanie ulotek). Czas leciał, ludzie się zmieniali- ja też. Każdy na roku był równy sobie. Nie było gorszych i lepszych, każdy z nas miał coś, czym mógł się dzielić, mógł pomagać innym. I wtedy się zaczęło. Sesja za sesją… niby miało to wyglądać jak matura? Raczej to nie było to, może dlatego, że mój kierunek był jednym z łatwych- ale to tylko zdanie innych. Dla mnie był to kierunek, który może nie był wymarzonym, ale pozwolił na to, że zrozumiałam siebie i drugiego człowieka. Socjologia, pedagogika, psychologia, nawet podstawy przedsiębiorczości, duchowość w opiece, metodyka itp. Itd. Jedne przedmioty były bardzo łatwe, inne mega trudne, ale jakoś się prześlizgiwałam. Nawet nie wiedziałam kiedy, a poczułam, że jestem kimś. Nie dlatego, że miałam swoje lata, wyrwałam się ze szponów rodziców, czy stałam się licencjatem. Tylko dlatego, że rozumiałam przyczyny niektórych problemów społecznych, potrafiłam je sobie wytłumaczyć, miałam swoje zdanie i inni chcieli mnie wysłuchać.

Moje wywody nie mają na celu pokazania, że tylko studia są najważniejsze, a raczej to jest ważne, czego się w życiu nauczymy. Jeżeli masz dostęp do takich możliwości jak studia- korzystaj z tego. Jeżeli nie to podążaj za tym, co mogłoby cię ukształtować, czyli drugi człowiek, zainteresowania, wszelakie akcje społeczne, które pokażą co się dzieje wśród nas i jaki masz do tego stosunek. Otwórz się na świat, a spodoba ci się.

Lecąc dalej. Tak, jestem z siebie dumna. W między czasie porobiłam multum szkoleń i zdobyłam parę certyfikatów. Tak, aby mieć lepszy start w życie zawodowe (bo dzisiaj to też jest ważne, ale nie tylko) oraz mieć wiedzę, którą mogłabym się dzielić, niekoniecznie w pracy, ale w życiu, móc sama sobie tłumaczyć różne kwestie społeczne, wiedzieć gdzie iść po pomoc (bo nie należy się wstydzić proszenia o nią). Człowiek bez wiedzy jakiejkolwiek nie wie nic. Ale człowiek z praktyką wie dużo. Bo przez praktykę zdobywa wiedzę, czyli już ma dwa w jednym, cwaniak ✌ Ten czas zdobywania wiedzy poza studiami, czyli szkolenia, obecnie studia podyplomowe, pozwolił na to, że ukierunkowałam się, wreszcie. Wiem co chcę robić w życiu i już to robię, czyli pracuję jako instruktor terapii zajęciowej z osobami  NI i oby jak najdłużej (możecie mnie znaleźć TUTAJ)Dzięki studiom zrozumiałam proces „po co mi to”. Otworzyło mnie to na jeszcze większe zdobywanie wiedzy, ukształtowało moją osobowość, bo teraz potrafię powiedzieć „nie”, wyrazić swoje zdanie, pokazać kim jestem i się siebie nie wstydzić. Lubię różne nowinki, ale muszę chcieć, bo jak nie chce, to wtedy nić na siłę, a raczej chcę dużo, tylko czasu brakuje 😎

Dopiero będąc osobą dorosła, kiedy poznałam to życie na własny rachunek, zrozumiałam co należy zrobić, aby osiągnąć sukces (nawet ten najmniejszy), zasmakowałam pracy, jaką trzeba było w to wszystko włożyć. Nie tylko dla papierka (mimo, iż jest on teraz bardzo ważny), ale dla samego siebie, należy kształcić swój umysł oraz przy tym swoją osobowość. Dziwię się, że osoby po szkołach zawodowych, czasami tyle osiągają. Broń Boże, nie chcę nikogo obrazić, raczej wydaję mi się, że są to osoby na tyle odważne, że z łatwością wybierają kierunek, w którym chcą podążać. Mi to zajęło 5 lat, oni to wiedzą zazwyczaj już po szkole ponadgimnazjalnej (teraz: ponadpodstawowej). Lecą tak przez życie i jest im dobrze. Zazwyczaj, rzadko marudzą na siebie, a na to jakie dobroci daje, lub nie, im świat i społeczeństwo. Nieważne co robisz, bądź szczęśliwy.

Reasumując, warto sięgać po możliwości, jakie dają  studia. Ja jestem bardzo z nich zadowolona (możliwe, że kiedyś będę pracować jako pracownik socjalny, dlatego się mnie strzeżcie, na razie zagrzałam miejscówę  w warsztacie i się nigdzie nie wybieram).  Jaki wy macie stosunek do kształcenia, wykształcenia?