Syn Marnotrawny, odc. 1

Kim był Syn Marnotrawny? Człowiekiem, który uciekł od tego, co go przytłaczało, nie zadowalało, nie przynosiło korzyści. Uciekł do lepszego świata, jego zdaniem, lecz szybko ten świat stał się miejscem, w którym był nikim, nie miał nic oprócz pustych kieszeni. Zatem wrócił do domu, z duszą na ramieniu, na kolanach i ze łzami w oczach. Mimo tych przykrości, które wyrządził, został przyjęty i wtedy to, co było kiedyś nie do zniesienia, było ukojeniem.

źródło: kaczmarski.art.pl

Będzie to cykl historii opowiadających o tym, że nigdy nie wiemy co nas spotka w życiu, że trzeba nauczyć się przepraszać i dziękować. Że kiedyś to, co było nie do osiągnięcia, jest teraz na wyciągnięcie naszych dłoni.

Pierwsza część będzie historią Syna Marnotrawnego żyjącego w XXI wieku. Nie będzie ona opowiadać o tym, jak uciekł z domu i przehulał wszystko, lecz o tym, jak nie chciał się przekonać do tego, że książka może przynieść satysfakcję. Zacznijmy od tego, że jako dziecko nie cierpiał czytać lektur szkolnych, mimo, że były one łatwo dostępne i bardzo cieniutkie (i napisana największą czcionką świata). Zapytany dlaczego nie czytał książek, odpowiada, że czuł niechęć. Czytanie książek sprawiało dyskomfort spowodowany niemożnością skupienia uwagi na czytanym tekście. Okay, lata mijały, chłopak rósł, ale nadal nie sięgał po książki. Skąd zatem nazwanie go Synem Marnotrawnym? Otóż, kiedy zaczęło mu przeszkadzać środowisko rówieśników (które wcześniej świadomie wybrał, buntując się światu i matce), szukał czegoś nowego, niekoniecznie tego co znał.

Książka, która wywarła na nim największe wrażenie i traktuje jako tą wyjątkową, to „Zwodniczy punkt” Dana Browna z sześciu lat wstecz. Czy pamiętacie jakąkolwiek książkę przeczytaną właśnie te sześć lat temu? Ja nie, on jeszcze potrafi opowiedzieć o niej, jakby to było wczoraj. Tak naprawdę zaczynał swoją historię tego, którego można nazwać teraz molem książkowym. Jako punkt zwrotny traktuje postanowienie noworoczne 2014/15. Brzmi banalnie, bo kto z nas nie miał postanowień: będę ćwiczyła, nie będę jadła słodyczy, przestanę palić, nie będę pił piwa (przynajmniej o jedno mniej). I zastanówmy się, kto dobrnął do celu, czyli nie odpadł już po tygodniu? Pewnie teraz się uśmiechacie, ale przyznacie mi rację, że każdy ma postanowienia, jednak nie każdy może się pochwalić efektem, jakie mogłyby dać. Nasz Syn Marnotrawny, a tak w ogóle mol książkowy, trwa w postanowieniu do dnia dzisiejszego. Jego biblioteczka ma góra 4 książki, dlaczego? Ponieważ korzysta z miejsca, które wszyscy nazywają biblioteką. Wybiera każdą książkę z wielką starannością, upaja się jej zapachem i czyta zawsze jej pierwsze zdanie. To mu wystarczy, codziennie poświęca książce kilka chwil (czyt. kilka godzin) i nie nudzi mu się ten sposób spędzania wolnego czasu. Tak naprawdę miał do wyboru: albo sport, albo czytanie książek. Wiemy już, że wybrał tę drugą opcję, ale przecież też coś trenuje- przynajmniej nieco później złapie go elzheimer.

Brnąc do końca tej historii, wiemy jedno: nie wiemy, co nas w życiu spotka. Niby zły chłopak, a teraz mężczyzna, którego zobaczysz z książką w dłoni (w sumie zawsze ma jakąś w plecaku). Informuje tylko: „pamiętaj, że po 18 czytam”; telefon odbiera: „czytam”; wraca z pracy: „czytałem”, chwila przed wyjściem do biblioteki: „muszę ją dokończyć”. Czy to nie jest uzależnienie? Pewnie tak, ale każdy z nas jest od czegoś uzależniony, np. od sprzątania przy muzyce (dobra, zabrnęłam za daleko, ale wiemy o co chodzi). W każdym razie, nie odrzucajcie czegoś, czego nie znacie. A może właśnie to co nieznane będzie najbardziej lubiane? Życzę sobie, Wam również, abyśmy mieli takie postanowienie, z którego będziemy dumni.